Het college van B.&W. ziet niets in een wooncoach, een functionaris die doorstroming in de woningmarkt bevordert. De initiatiefneemster van het voorstel , dat indertijd nog ‘senioren makelaar’ heette, Helma Baart (PvdA) , is hevig teleurgesteld. Achter haar voorstel schaarde zich in 2016 vrijwel de volledige gemeenteraad. In samenwerking met woningcorporaties zou een verhuisketen op gang gebracht worden, waardoor ouderen met een (te) groot huis plaats maakten voor gezinnen die om ruimte schreeuwen. Maar het voorstel stierf een zachte dood in het overleg labyrint van het stadhuis. Gemeente liet onderzoek doen door belanghebbende organisaties.
Senioren willen thuis blijven wonen, verknocht aan het huis waar zij als jong echtpaar introkken en een gezin stichtten. Maar door deze emotionele binding, verliezen zij soms uit het oog dat hun huis hen boven ’t hoofd groeit. Ze gaan beneden slapen of laten een traplift installeren, doen de zolder gaat op slot. Verhuizen, als een berg ziet men er tegenop. Toch maar even uitstellen, zegt het ouder echtpaar tegen elkaar na dit bijna wekelijks terugkerend gesprek. Trouwens, verhuizen waarheen, wat kost ‘t, wie helpt ? Baart ontleende haar actie voor een wooncoach uit het verkiezingsprogramma van haar partij: ‘De Leidse woningmarkt is op slot, daarom stimuleren wij doorstroming door de begeleiding van ouderen en starters naar gepaste woningen’.
In de discussies in gemeenteraad commissies over nut en noodzaak van een wooncoach, kwam als vanzelfsprekend het profiel van de toekomstige wooncoach boven drijven. “Een praktisch ingestelde empathische overredingskunstenaar met zicht op de Leidse woningmarkt”. Maar tot een wervingsadvertentie kwam het nooit. Raadslid Baart dacht met € 170.000 voor een periode van 2 jaar met een proef ‘t wel te redden. Zij wees de gemeente op kostenbesparingen, woningaanpassingen trapliften, aangepaste badkamers en toiletten die vaak na korte tijd gebruik aan de sloophamer ten prooi vallen. De wooncoach als gangmaker voor woning doorstroming, ze kreeg bijna al haar collega raadsleden mee. Maar niet buiten de raad, vertelt zij. “Woningcorporaties waren niet zo enthousiast”. De gemeente besloot tot onderzoek en vroegen woningcorporatie ‘Ons Doel’ en ‘Radius Welzijn’ om raad. Na twee jaar verdween de wooncoach van alle agenda’s. B.&W ziet het nut niet zo meer in van een deze onafhankelijke bemiddelaar maar geeft toch maar € 20.000 aan Radius Welzijn voor bekostiging van eventuele extra werk van hun ouderenadviseurs.
Een plicht tijdig te verhuizen met een voortschrijdend gebrek rust volgens de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) op de burger zelf. Als men jarenlang ziet aankomen de steile trap naar boven niet meer te halen, moet men daar zélf wat aan doen, verhuizen bijvoorbeeld. De achterliggende redenering? Waarom zou de overheid (mede) financieren aan een voorziening voor een voorspelbare handicapt? De senioren makelaar zou dan best wel eens aan een oplossing kunnen bijdragen.
