De verkamering in Leiden, het bouwkundig opdelen van een woningen, kan alleen gestopt worden met de bouw van voldoende woonruimte voor studerende- en werkende jongeren. De ‘regeling onttrekking woonruimte’ waarover op 3 december de gemeenteraad beslist, zet de deur voor ongebreidelde woningsplitsing wijd open. B.& W. kiezen niet voor bewoners, studenten of werkende jongeren maar geven ruim baan aan onroerend goed speculanten die zij niet kunnen (hoeven) aan te pakken.
De verliezers in dit scenario zijn starters op de woningmarkt, de voor hen bestemde huizen worden opgekocht, opgesplitst en voor een ‘t drievoudige verhuurd. Geschaad worden bewoners van de binnenstad en de oude schil rond het centrum. Zij zien met lede ogen een groepje jongeren inhuizen met een ander leef ritme. Studenten die worden ‘uitgekleed’ door hoge huren.
“Het stadsbestuur moet meer tijd nemen zich een ware beschermheer voor haar burgers tonen”, zeggen Annette van Ekeren en Eric van ’t Groenewoud, bewoners van buurten waar verkamering voor overlast zorgt. Sander van Diepen, net afgestudeerd, en D66 raadslid, vindt dat de verkamering afgelopen jaren de kamernood flink heeft verlicht. Maar hij erkent ook de schaduwzijde.
Het aantal in Leiden wonende studenten steeg de laatste jaren naar ongeveer 18.000. De groei van de universiteit, toename van het aantal buitenlandse studenten en promovendi is daar debet aan. De gemeente bouwt tot 2030 ca. 2.800 studentenwoningen erbij , onder andere in de Lammerschans driehoek.
Verkamering quota
In het raadsvoorstel wordt de opdeling van woningen door een vergunningstelsel aan banden gelegd. Het introduceert splitsingsquota en overlast beperkende maatregelen. Binnen de Singels mag maximaal 15% per straat uit studentenhuizen bestaan, in de vooroorlogse wijken rondom het historisch centrum 8% en in de overige wijken 5%. Minimaal twee reguliere woningen moeten tussen twee studentenhuizen staan en fietsen en afvalbakken op eigen terrein.
Van Diepen vreest dat door invoering van de quotering 500 á 600 studenten op straat komen te staan. “Onacceptabel en onverantwoord”, zegt hij. Hij ziet ongeruste, gestreste collega studenten om zich heen die bang zijn de dupe te worden van nieuwe regels of nalatige verhuurders. Op zijn verzoek onderzoekt het college verkamering boven winkels en meer maatwerk. Van Diepen verwacht dat mede door kwaliteitsregels, zoals geluidsisolatie, de ‘regeling onttrekking woningvormen’ gunstig uitpakt.
Van Ekeren en Van ’t Groenewoud zijn sceptisch, pleiten voor maatwerk. En kritisch dat het aantal verkamerde panden wordt geteld en daarentegen het aantal bewoners in een verkamerde woning buiten beschouwing wordt gelaten. “Bepaal een woningwaarde ondergrens voor panden die verkamerd mogen worden”, stellen zij voor. “Voor kantoorpanden behoren de zelfde regels te gelden als voor woningen. Dan bied je starters en gezinnen een kans”
Als B.&W. deze adviezen in de wind slaat, zouden de zelfde Leidse studenten die nu de verkamering toejuichen over 10 jaar met hun partner wel eens helemaal geen betaalbare gezinswoningen kunnen vinden. Zij hekelen dan het stadsbestuur dat niet vooruit keek.
