John van Polen woont 21 jaar in de Parmentierweg, een parallelle straat achter de Schipholweg. Op het tussenliggende plantsoentje komt een stenen kolos van 10 bij 50 tot 40 meter hoog. “Het past er nét tussen”, zegt Van Polen staande op zijn balkon. Dit plan is ook deel van bouwideeën rond Schipholweg voor kantoren en woningen. “Meer kantoren tussen bestaande leegstand, terwijl het thuiswerken oprukt”, schampert Van Polen. Maar wie bepaalt eigenlijk de bebouwing van onze stad, het stadsbestuur of projectontwikkelaars?
In ieder geval niet de omwonenden. Oppositie tegen de plannen van het gebied tussen het Schuttersveld en de Haarlemmertrekvaart lijkt uitgedoofd, Van Polen blijft echter strijdbaar. Helemaal objectief is onze Parmentierweg bewoner ook weer niet natuurlijk. Met lede ogen ziet hij gebeuren dat de waarde van zijn appartement daalt, zonlicht gedeeltelijk verdwijnt en lawaai- en verkeersdrukte in zijn de staat toeneemt.
Meer groen en een verduurzaamde omgeving? “Verstening en hittestress”, reageert Van Polen. Het groen dat door het plantsoentje verdwijnt wordt volgens de redenering van het gemeentebestuur onder andere gecompenseerd door groene daken en CO2 slurpende hangende gevels. Bij het woord groen denk je toch aan natuurbeleving, niet aan een rekensom om aan milieueisen tegemoet te komen!
De aandacht in de gebiedsvisie waarover de gemeenteraad deze week beslist, vestigt zich vooral op de Schipholweg. U weet wel dat stukje namaak snelweg, waar niemand om zich heen kijkt en alleen naar de stoplichten loert. Is straks deze weg bebouwd met een paar onregelmatige wolkenkrabbers grenzend aan een middeleeuwse stad? Het busstation dat de komende jaren ook op de schop gaat en Leiden C.S. ligt even verderop en het ‘Bio Science Park op loopafstand. Achter de Schipholweg (stadszijde) is voor de meeste Leidenaren Terra Incognito
Uitnodigingsplanologie
Zo dicht bij bus en trein, daar wil toch iedereen graag werken of wonen, prijst het college het gebied aan. En die monocultuur, van alleen kantoren, wonen en werken mengen, vervolgt zij haar doelredenering. Leiden moet z’n belofte aan het rijk inlossen om vóór 2030 ca. 17.000 meer inwoners te huisvesten. Als wij die projectontwikkelaars nou eens paaien met chique kantorenbouw waar ze wat appartementen bij doen, zeggen de bestuurders misschien bij het koffieapparaat. Hoe hoger we ze laten bouwen, hoe toeschietelijker ze zijn bij de huur- koopprijzen bepaling van de appartementen. Uitnodigingsplanologie heet dat.
De gemeente schets een wensbeeld en houdt contact (vooroverleg) met projectontwikkelaars of het ook financieel uitkomt. Als omwonenden, gemeentebestuur of wie dan ook maar iets van de daar vastgestelde economische haalbaarheid probeert af te snoepen, ontmoet men een onwrikbaar gemeentebestuur. “Het moet wel financieel haalbaar zijn, toch”.
Een nuttige bestemming van het leegstaande kantorenblok, stadszijde van de Schipholweg vlak voor de Ypenburgbocht, is reeds gevonden. Bouwvakkers lopen er al in en uit voor de verbouwing naar 59 studentenwoningen. De andere kantoorpanden aan beide zijden van de Schipholweg zijn nog oude ‘kantoormeters’ die getransformeerd dienen te worden naar moderne meters, aldus B.&W. Het aantal bouwlagen is belangrijk. Echt veel in de melk te brokkelen heeft B.&W. niet en de gemeenteraad al helemaal niet. Wordt het 40 meter of misschien wel 60 meter. De gemeente ziet zich zelf faciliterend, dienstbaar degene die de openbare ruimte inricht. Maar er is één ding waar projectontwikkelaar een gloeiende hekel aan hebben, dat is risicolopen. Bij een complexe vernieuwingsopdracht als die van de Schipholweg en omgeving liggen financiële gevaren om elke hoek van de straat. Nee risico’s besteden zij dolgraag uit aan de gemeente, aan de Leidenaren.
