De beeldend kunstenaar Hendrik van Asselt wil zijn werk aan het publiek tonen en ’t liefst er ook nog wat van verkopen. Het aantal beelden ontgroeit zijn tuin in het Leidse Houtkwartier. Hij dagdroomt over een Boerhave allee met sculpturen in de middenberm. Beter dan die troosteloze Japanse sierkers, vindt hij, die maar 2 weken per jaar bloesem draagt.
Beeldende kunst in de openbare ruimte heeft geen publiek. De eerste de beste vuurspuwer of straatmuzikant meet zijn succes af aan het aantal voorbijgangers dat even stopt om te kijken en misschien een gift achterlaat. Het kunstobject in de openbare ruimte komt hoogstens in de krant als het ten prooi valt aan vandalisme.
“Het hoeven ook echt niet alleen mijn beelden te zijn”, aldus Van Asselt, “maar een paar van mijn kunstwerken wil ik, natuurlijk tegen een redelijke vergoeding, wel afstaan. Nu staat er een affiche op palen in de buurt waarin de gemeente Leiden de herschikking van de Boerhaavelaan aankondigt. Ze bouwt de buurt vol met scholen en appartementen voor expats en, even verder om de hoek veel huizen met tuintjes allen strak in het gelid. Alleen het veldje met de wip kip doorbreekt de eentonigheid.
De beeldhouder uit het Houtkwartier is duidelijk niet te spreken over de variëteit in zijn woonomgeving. “Die middenberm van de Boerhaavelaan schreeuwt gewoon om drie dimensionale kunst”, vindt hij. “Ik houd best van groen hoor en ja die CO2 die moeten wij te lijf gaan, maar wat mij betreft mag de gemeente wel beginnen met wat boompjes te verwijderen. “Aankleden die middenberm”, zegt hij, ”en met een aantal van mijn objecten, kunstwerken die deze buurt een specifiek karakter geven”.
Bijvoorbeeld kunst die aansluit bij de klassieke huizen van begin 1900 die aan het begin van de Boerhavelaan staan. Verderop beelden die kinderen aanspreken als zij passeren op hun dagelijkse weg naar school. En misschien beeldhouwwerken bij het appartementencomplex die de expats zich later zullen herinneren aan hun werk en studie in Nederland.
crowdfunding
Van Asselt benaderde de gemeente, klampte wijkbestuurders aan, werd telkenmale vriendelijk te woord gestaan maar dat alles het leidde tot niets. De ondoordringbare muur der bureaucratie met regels en criteria wist hij niet te doorbreken. Hij sprak met ambtenaren, gemeenteraadsleden, de cultuur makelaar, met de kunstenaars van het collectief Beeldhouwers Leiden op de Kaart (BLOK), en vele anderen. Het resultaat was pover, alleen de wijkvereniging van het Houtkwartier was enthousiast maar had helaas geen sou te besteden. Partijen die kustwerken mogen aanbesteden, zoeken het hogerop, denkt hij, bijvoorbeeld bij Ars Aemulae en de daarbij aangesloten kunstenaars. Hoe is het anders mogelijk dan met crowdfunding, indertijd werd € 9.000 opgehaald, een monument voor Ramses Shaffy dat aan de achterzijde van het station kwam. Hendrik van Asselt berust niet. Van de gemeente verwacht hij geen initiatieven. Ideeën en suggesties moeten van particulieren komen, denkt hij, die zich ook voor fondswerving willen inzetten. Hij wil ter kennismaking graag belangstellenden rondleiden in zijn beeldengalerij Swammerdampad 91, Leiden. Zijn oproep: Heeft u ideeën voor een kunstwerk in uw buurt en ziet u kans dat financieel mogelijk te maken, neem contact met mij op en bezoek mijn website: www.hendrik-art.com
