Op 8 februari loopt Carel Stolker, rector magnificus van de Leidse universiteit met zijn collega’s niet over de Nonnenbrug voor de 446 ste opening van het academisch jaar. Na 8 jaar neemt hij afscheid in een sobere plechtigheid en draagt zijn rectorentaken over aan Hester Bijl. Stolker is een geboren en getogen Leienaar. ‘Carel, wordt de knapste professor altijd rector?’ “Nee, gelukkig niet, zegt professor mr. dr. Stolker, ik ben blijven zitten op het Bona”.
door Hans Schuurman
“Dat ik als matige leerling in het voorgezet onderwijs toch nog zo goed terecht ben gekomen, vertel ik altijd op kennismakingsdagen van de universiteit”, zegt Stolker. Aankomend studenten grinniken vaak wat ongelovig, maar ik let vooral op de moeders die naast hen zitten. Er zijn er altijd een paar waar ik een korte glinstering in hun ogen bespeur, die hun dochter of zoon aanstoten en zie fluisteren: hoor je ‘t”. “Ik maak die opmerking expres, om te verduidelijken dat een universitaire opleiding niet exclusief voor bollebozen is. Motivatie is belangrijker, die boodschap wil ik overbrengen. Sommige mensen komen later tot bloei”.
Volgens Stolker wees niets er op tijdens zijn middelbare schooltijd dat hij de hoogst leidinggevende zou worden van de universiteit. Als ik uit het raam keek van mijn jongenskamer op Zoeterwoudsesingel 4 zag ik de universiteitsgebouwen. “Gesloten bolwerken van geleerdheid schenen het mij toe, een organisatie die met de rug naar de stad en haar bewoners stond”.
Carel Stolker groeide op in een beschermde en liefdevolle omgeving met zijn broertjes en zusjes speelden ze op staat op de Zoeterwoudsesingel. Vader had een psychologiepraktijk aan huis. Moeder bracht de kinderen naar de lagere school die was ondergebracht in de ‘Finse nood bouwschool’ achter de Petrus kerk. Ze liep mee tot de Lammenschansweg want daar reden toen nog trams in twee richtingen. Stolker bezocht het Bonventura Lyceum aan de Mariënpoelstaat. Leraren stimuleerden hem, zijn sport was basketbal en voor iemand van 1.87 én linkshandig was er plaats in het schoolteam. “Uitblinken deed ik niet maar een beetje sportief ben ik wel gebleven. Tegenwoordig loop ik een paar keer per week het Singelpark rond nu de klad zit in de zaterdag training bij Leiden Atletiek”. Door de hapering op school, moest hij voor zijn rechtenstudie eerst in militaire dienst. Vrachtwagenchauffeur was hij op de ‘Dikke Daf’.
Integratie
Stolker: “Op de Witte Singel bleek dat ik goed was in het besturen en leiden van complexe organisaties met hoog opgeleide professionals”. “Goed luisteren, gesprekken aangaan, geen vooringenomen standpunten innemen én als de kwestie voldoende duidelijk is, de knoop doorhakken, dát kon ik wel”. Diplomaat? Stolker: “Ach, ik ben geen ruziezoeker, maar soms moet je wel doorpakken”. Met zijn talenten, en samen met zijn collega’s, werkte hij aan de problemen die een rector op zijn weg vindt. Zoals collega’s die demonstreren tegen te hoge werkdruk op de universiteit, wantrouwen wegnemen van de Haagse universiteitsvestiging en de nieuwbouw van de Humanity Campus.
Kijk je straks terug op een glanzende carrières als hoogste baas van de universiteit? “Ik heb mij nooit baas gevoeld, maar boegbeeld en tevreden ben ik omdat ik jonge mensen in hun studie mocht inspireren én de universiteit weer wat dichter bij de stad gebracht heb. Leiden, mijn stad”.
