Vier van de drie Nederlanders willen gevaccineerd worden tegen corona bleek uit onderzoek in januari uit een representatief onderzoek van IPOS. Bij ouderen ligt dat percentage hoger dan 75%. Maar vorige week toen de 75 tot 80 jarigen aan de beurt in Leidse priklocatie aan de Haagweg, was het heel rustig. Het aantal GGD medewerkers in paarse hesjes overtrof het aantal grijze hoofden met een ruime factor 2. Dus besloot men deze ruime bemensing aan het werk te houden en vroeg alles drie keer.
Bij de eerste balie wordt gevraagd je uitnodiging, legitimatie, en ingevulde gezondheidsverklaring te tonen. Als je alle vragen over akelige ziektes en foute contacten waarheidsgetrouw met ‘Neen’ heb ingevuld, wordt je beloond met een goed-krul zoals die vroeger op de lagere school ook wel kreeg. Bij de tweede controle post wordt alles nog eens doorgelopen en gevraagd naar je medicijnen overzicht. Op die vraag had ik niet gerekend. “Ik gebruik geen medicijnen, een paracetamolletje soms bij hoofdpijn, jokte ik, maar ik ben hier op de fiets gekomen zeg ik stoer om mijn gezondheid te illustreren. De GGD-ster kijkt naar de regen buiten en ondanks haar mondmasker kan ik aan haar mimiek zien dat zij niet aan mijn gezondheid maar wel aan mijn verstand twijfelt. De vraag of mijn vaccingegevens doorgegeven mogen worden aan mijn huisarts en RIVM, wordt mij niet gesteld. Omdat alleen bij 95% response op deze vraag kan een betrouwbare database opgezet kan worden, las ik net s ’morgens in de krant.
Er staan meer door linten afgezette paden naar de prikstations dan op een drukke vakantie dag op Schiphol, maar ik wordt naar één van de twee toegangspaden verwezen. Voor mij staat één mevrouw met rollator beide in de wachtstand. “Ziet u op tegen de vaccinatie straks of kijkt u er naar uit”, vraag ik. “Ik vindt het best spannend en een beetje eng, maar ik kijk er naar uit”, antwoordt zij. “Verandert uw gedrag ook na dit eerste prikje”, vraag ik vrijmoedig door. Mevrouw woont vast alleen met weinig aanspraak, want in haar antwoord is zij niet te stoppen. Ze is aan de beurt en weglopend zegt ze nog iets over minder voorzichtig en intensiever contact met de kleinkinderen.
Op is op
In de vaccinatie cabine worden al mijn papier nog eens doorgenomen, een kopie gemaakt van je legitimatiebewijs. Fijn dat u een overhemd aan hebt met korte mouwen complimenteert Nanda mij. In welke arm wilt u ‘t, vraagt zij. Doe maar links, daarvan heb ik de miste last, want ik ben rechtshandig. U bent ongeveer mijn 80-ste patent antwoordt zij op mijn vraag, ik doe er in mijn 8-urige werkdag ongeveer 100”. Hoe komt het zo stil Nanda? “We hebben 800 vaccindosis per dag en op is op”. Ik krijg een geprint vaccinatiebewijs voor deze prik, bijschrijving in mijn vaccinatieboekje kan pas na de tweede prik. Ik ben al op weg naar de nazit ruimte. De enige plaats met een beetje drukte, krijg koffie in mijn hand geschoven en uitkijk op een Rode Kruis vrijwilliger die spiedende ogen langs me patrouilleert. Ik was een kwartiertje te vroeg voor de afspraak en ben voor die tijd alweer de deur uit. Bij de uitgang nog een foldertje met de titel ‘Hou je bijwerkingen niet bij je’ De volgende dag een beetje stijve arm, heb ik me daar nou zo druk over gemaakt!