Nadine schrijft op verschillende plaatsen in de stad met waar veel mensen voorbij komen met krijt teksten op staat. Ze is net klaar met haar werkje bij de Burcht en in de tijd dat ze bezig was, stopten drie mensen. Bij de anderen die lezend doorliepen, tovert zij met haar tekst een vluchtige glimlach op hun gezicht. “Waarom doe je dit”, vraagt een oudere heer die onmiskenbaar het (zichzelf) verplichte rondje loopt door de binnenstad. “Om mensen op te vrolijken en aan het denken te zetten”, antwoordt Nadine. Zij komt uit de ongemakkelijke schrijfhouding en haar lichaamstaal straalt uit dat het krijten wel even kan wachten en zij alle tijd heeft voor een praatje. Dat heeft meneer dus ook en in de volgende 5 minuten zijn ’t stormachtige weer, vaccinatie en de ziekte van zijn vrouw onderwerp van gesprek. “Ik moet maar weer eens gaan”, zo beëindigt de oudere heer het gesprek, “ik wil je ook niet langer ophouden met je schrijverij. Nu lacht Nadine: “Dat praatje, dát beschouw ik als taak”, vertelt ze mij. Nadine is ontwerpster, even geen werk. “Er zijn veel eenzame mensen, er is grote behoefte aan menselijk contact in deze tijd.
