Sergeant Vladimir Sheviakov van het Oekraïense leger kijkt vanuit zijn kamer op de 7e etage van ziekenhuis Alrijne over Leiden. Hij is hier voor een hersteloperatie. In een loopgraaf in de Donbas aan het front werd hij zwaargewond aan zijn linkerarm. “Ik zie nog elke nacht de Spetsnaz, een eenheid Russische elitetroepen, op mij afstormen”.
door Hans Schuurman
Sheviakov (43) meldde zich aan voor actieve dienst een paar maanden na de Russische inval in februari 2022. Hij was voorman in de bouw. Sheviakov: “De eerste paar maanden diende ik in de zogenaamde ‘Tweede linie’ na drie maanden werd ik, op eigen verzoek, naar het front overgeplaatst. In de Donbas liggen de Oekraïense en Russische legers soms maar op een paar km. afstand van elkaar, ingegraven in loopgraven. “Het is hectisch”, zegt Sheviakov. “Soms dodelijke stilte en dan opeens oorverdovend lawaai van bommen en granaten. S ‘Nachts lichtflitsen en een onheilspellend gevoel dat je beslopen wordt. Zenuwslopend”. “Je bent 3 dagen actief aan de frontlinie en daarna word je voor 3 dagen afgelost. Dan kun je (echt) slapen, wassen en warm eten. Zo verstrijken de weken en maanden, regulier verlof kennen we niet”.
Spetsnaz
Op een dag werd onze positie bijna overlopen door de eenheid Spetsnaz, een Russische elite-eenheid. Tijdens het vuurgevecht werd ik door mitrailleurvuur getroffen in mijn linkerarm die, mijn geweer ondersteunend, over de loopgraaf rand hing. De lichte verwondingen aan mijn hoofd door bescherming van mijn de helm, vielen gelukkig mee”. Van de rest van het gevecht heeft Sheviakov niet zoveel meegekregen want met een slagaderlijke bloeding gaat ’t hard met je 7 liter bloed.
“In het militair hospitaal Lviv werd ik geopereerd maar dat was geen succes, de wond infecteerde. Ik hoorde daar dat het mogelijk was buiten Oekraïne verder behandeld te worden. En nu ben ik sinds een paar weken in Leiden. Ik had al een gesprek met psycholoog over hoe ik van mijn nachtmerries kan afkomen. Een gesprek met een chirurg hoe mijn linkerarm die nu nutteloos als een halve maan aan mijn schouder hangt, weer zou kunnen gebruiken. Ik probeer van de pijnstillers af te komen, want daar word je suf van”.
Sheviakov: “Wat een andere wereld hier in Leiden. Zo relaxed, ik zie mensen grapjes maken tijdens hun werk zelfs lachen. Ik mis mijn vrouw en dochtertje, waren zij ook maar hier”.
‘Waarom ik mij aanmeldde voor het leger om te vechten?’ “Je kameraden bijstaan, je gezin beschermen én je land dienen”.
